Prof. em. dr. Ignace Bossuyt
Al vanaf zijn vroege jeugd was Berlioz begeesterd door de lectuur van Vergilius’ Aeneis, die hij met zijn vader in het Latijn las. Als volbloedromanticus werd hij vooral aangesproken door de tragiek van het Trojaanse volk en de fatale liefdesaffaire tussen Aeneas en Dido. Na een rijpingsproces van jaren voltooide hij in 1858 zijn groots opgezette opera in vijf bedrijven, op een eigen libretto: Les Troyens, in twee delen: La prise de Troie en Les Troyens à Carthage. Hij volgt de Franse traditie van de grand opéra , met massascènes, optochten en de voor het Franse publiek onontbeerlijke balletten, maar centraal staat vooral de karakterisering van groepen en individuen, met als hoofdfiguren Cassandra in deel 1 en Dido in deel 2. Als orkestrator, die hij volledig in functie stelt van de dramatiek, is Berlioz onovertroffen. Het orkest is soms zelfs een protagonist die de rol van de zangers overneemt, zoals in de ontroerende pantomime met Andromache. Ook de pure lyriek ontbreekt niet, zoals in het romantische liefdesduet van Dido en Aeneas. Dankzij de afwisseling tussen statische en dynamische scènes, en tussen solistische scènes en scènes met koor of een combinatie van beide, straalt Berlioz’ meesterwerk een epische grandeur uit, die voor Vergilius niet onderdoet.
