dr. Lammert Bouke van der Meer
Het Etruskisch is een dode, niet-Indo-Europese, agglutinerende taal (met suffixen) die gesproken werd in Etrurië (het gebied tussen de Arno en de Tiber), in een deel van de Povlakte en in enclaves in Campanië. De oudste van ca. 11.000 inscripties dateren van ca. 700 v.Chr., de laatste uit de tijd van keizer Augustus. Het alfabet is van west-Griekse oorsprong. De grammatica is in grote lijnen bekend maar de betekenis van zeer vele woorden niet. De meeste inscripties zijn funerair, in de trant van “Avle, zoon van vader a en moeder b, stierf op x-jarige leeftijd.” De langere, sacrale en juridische inscripties zijn het meest interessant. Spreker behandelt epigrafische vondsten uit recente opgravingen, de taalontwikkeling aan de hand van case studies (analyse en vertaling van inscripties inclusief hun archeologische context), de taalverwantschap tussen het Etruskisch, het Raetisch en het niet-Griekse Lemnisch, en de vraag wat deze verwantschappen betekenen voor de etnische formatie der Etrusken.
