Door Marije Derksen MA, promovenda aan de Radboud Universiteit Nijmegen (expertisegroep Grieks)
In de hellenistische poëzie zijn vrouwen populaire én innovatieve hoofdrolspeelsters. Toch gebruiken de hellenistische auteurs ook veel traditionele elementen in de karakterisering van hun vrouwelijke personages, die erop los roddelen, weeklagen, bedriegen en verleiden. Apollonius van Rhodos portretteerde bijvoorbeeld Medea niet alleen maar als een machtige en gevaarlijke heks, maar ook als een jong meisje vol liefdesverdriet. In deze lezing wordt ingegaan op de manieren waarop hellenistische dichters hun innovatieve vrouwelijke personages verankeren in zowel hun literaire voorgangers als de wereld om hen heen. Dit wordt geïllustreerd aan de hand van het verhaal van twee leugenachtige vrouwen: koningin Hypsipyle en tovenares Medea.
