Nihil perpetuum, pauca diuturna sunt. De consolatio mortis in de Latijnse literatuur
Professor Ide François (KU Leuven)
Seneca de Jongere gaf het al aan in zijn troostbrief aan Polybius (Consolatio ad Polybium 1.1): niets is eeuwig en weinig is van lange duur. Hoewel de Romeinen zich ten volle bewust waren van de menselijke sterfelijkheid, nam dat toch het verdriet niet weg bij het verlies van een geliefde. Daarom werden er consolationes of troostwerken geschreven, waarin troost en bemoediging werden geboden.
In deze lezing bekijken we het literaire genre van de consolatio mortis van dichtbij. Eerst stellen we ons de vraag hoe het genre gedefinieerd kan worden. We besteden aandacht aan het dubbele ontstaan van het genre en belichten hoe deze dubbele oorsprong invloed heeft gehad op de karakteristieken en topoi van het genre. We gaan ook in op de dubbele bodem die de consolatio mortis vaak bevatte en illustreren dit alles aan de hand van een verscheidenheid aan tekstpassages.
